ترجمه مقاله The imperative of happiness in positive psychology: Towards a psychopolitics of wellbeing (2024)

ضرورت شادکامی در روانشناسی مثبت: به سوی یک سیاست روانی بهزیستی

الزویر-2024

چکیده

روانشناسی مثبت، درک ما از خوشبختی را متحول کرده است. گرچه رویکردهای آن فارغ از هرگونه گرایش سیاسی به نظر می‌رسند، این مقاله نشان خواهد داد که پیشنهادات آن نوعی حکومت ظریف و جدید به نام “‌سیاست روانی ” را تعریف می‌کند که به جای تمرکز بر جمعیت یا افراد شهروند، این رشته بر روان تمرکز می‌کند. با ترویج احساسات مثبت و خوشبختی به عنوان کلید زندگی خوب، روانشناسی مثبت نوعی روابط قدرتمند دوستانه را ترویج می‌دهد که به جای مجازات، به خلاقیت فردی انگیزه می‌دهند.  برای نشان دادن این موضوع، یک مطالعه موردی با یک دوره آموزشی روانشناسی مثبت در دانشگاهی در اسپانیا انجام شد. تحلیل محتوای این دوره، موضوعات و رویکردهای مثبت‌گرایی را آشکار کرد، و نشان داد که سلامت بر اساس خوشبختی بازتعریف شده و خوشبختی به یک مسئولیت فردی تبدیل می‌شود. در نهایت، می‌توان نتیجه گرفت که این ابعاد، نمایانگر نوع جدیدی از روابط قدرت هستند که ممکن است قرن بیست و یکم را متحول کنند.

کلمات کلیدی: سیاست روانی،‌ رفاه، شادی، روان‌شناسی مثبت، سرمایه داری عاطفی

مقدمه: شادی و روان‌شناسی مثبت

همانطور که چندین نویسنده (آرگویس و همکاران، 2010؛ دیانر و سلیگمن، 2002؛ فوردایس، 1977) اشاره کرده‌اند، شادی یکی از اهداف اصلی است که در تصورات اجتماعی-فرهنگی جوامع معاصر ما به عنوان ارزشی استثنایی تلقی می‌شود. در ادبیات دانشگاهی، این یک امر عادی است که بیان شود که این یک مفهوم است که هم از نظر دیاکرونیک – یعنی در طول تاریخ – و هم از نظر سنکرونیک – از طریق فرهنگ و محورهای سیاسی – متفاوت است. اگر به یونان باستان برگردیم، به سرعت متوجه می‌شویم که شادی به عنوان یک برکت بزرگتر (ارسطو، 2009) در نظر گرفته می‌شد. از سوی دیگر، در قرون وسطی، شادی به عنوان چیزی ظاهر می‌شود که ما در زندگی پس از مرگ به دست می‌آوریم (آکویناس، 2010؛ آگوستینوس هیپو، 2019). اگر به تعریف آن در فرهنگ‌های دیگر، گذشته و حال، توسط فاصله آنها از مختصات فرهنگی خودمان نگاه کنیم، می‌بینیم که شادی با ارزش‌هایی گنجانده شده است که در فرد یا در رفاه جمعی متمرکز هستند. همه این مثال‌ها نشان می‌دهند که تعریف آن بسته به مختصات زمانی، محلی، اجتماعی، مذهبی و سیاسی متفاوت و متعدد است (جدول 3-7 را ببینید). اخیراً، در عصر مدرن، با اعلامیه استقلال آمریکا (1776) و اعلامیه حقوق بشر فرانسه (1789)، شادی به عنوان یک حق اعلام شد. در این راستا، انبوهی از جنبش‌ها در عصر معاصر ظهور کرده‌اند که این حق و احساس را از منظر عملی‌تر، مبتنی بر اصول علمی (لیوبومیرسکی، 2008؛ سلیگمن، 2002؛ سلیگمن و چیکسنتمیهالی، 2014) بررسی می‌کنند. جدیدترین مفهوم، که متعلق به قرن 21 در نظر گرفته می‌شود، نشان می‌دهد که شادی ممکن است نه تنها توسط قوانینی که زندگی مردم را از طریق بدن یا ارزش‌های مذهبی آنها کنترل می‌کنند، بلکه از طریق مدیریت فوری و تولیدی روان (هان، 2014؛ استیگلر، 2013) نیز اداره شود.